Michael D. Higgins
Michael Daniel Higgins (irl. Mícheál D. Ó hUiginn) (ur. 18 kwietnia 1941 w Limerick) – irlandzki polityk, senator w latach 1973-1977 oraz 1983-1987, deputowany do Dáil Éireann z ramienia Partii Pracy w latach 1981-1982 oraz 1987-2011. Minister sztuki, kultury i Gaeltachtu od 1993 do 1994 oraz od 1994 do 1997. Dziewiąty prezydent Irlandii od 11 listopada 2011.
Młodość i edukacja
Michael D. Higgins urodził się w 1941 w Limerick. Jego ojciec pracował w barze w Charleville; brał udział w wojnie o niepodległość, wskutek czego utracił pracę i zmuszony był zmienić miejsce zamieszkania, osiedlając się wraz z rodziną wLimerick. Z powodu pogorszenia się jego stanu zdrowia (co było związane z nadużywaniem alkoholu), a w związku z tym również sytuacji materialnej, rodzina oddała 5-letniego Michaela D. Higginsa i jego 4-letniego brata na wychowanie do ciotki i wuja mieszkających w Newmarket-on-Fergus w hrabstwie Clare[1].
W poszukiwaniu pracy przeniósł się do Galway, podjął ją w firmie energetycznej Electricity Supply Board. W wolnym czasie pisał poezję. Przez działalność w Legionie Maryi poznał Redmonda Corbetta, który zdecydował się na udzielenie mu pożyczki w wysokości 200 funtów na podjęcie studiów. Dzięki temu, w wieku 20 lat, rozpoczął naukę na National University of Ireland w Galway. W trakcie studiów zdobył stypendium, a także był przewodniczącym rady studenckiej. Poznał w tym czasie Sabinę Coyne, z zawodu aktorkę teatralną, z którą wstąpił w związek małżeński i ma czworo dzieci[1][2].
Kariera polityczna
W czasie studiów na National University of Ireland pełnił funkcję przewodniczącego młodzieżówki Fianna Fáil, jednak wkrótce potem zmienił przynależność partyjną i wstąpił do Partii Pracy[1]. Z jej ramienia w wyborach parlamentarnych w 1969 i 1973 bezskutecznie ubiegał się o mandat deputowanego. W latach 1973-1977, z nominacji premiera Liama Cosgrave'a, sprawował mandat senatora. W wyborach w 1977 ponownie nie dostał się do parlamentu. Dopiero w wyborach parlamentarnych w 1981 uzyskał po raz pierwszy mandat deputowanego do Dáil Éireann z okręgu Galway West, jednak we wcześniejszych wyborach w listopadzie 1982 nie uzyskał reelekcji na tym stanowisku. W 1983, jako kandydat Nationial University of Ireland, zasiadł raz jeszcze w senacie. W 1979 oraz w 1984 bez powodzenia brał udział w wyborach do Parlamentu Europejskiego[3][4].
W 1987 po raz drugi dostał się w skład Dáil Éireann i od tamtego czasu uzyskiwał reelekcję w każdych kolejnych wyborach (w 1989, 1992, 1997, 2002 i w 2007), sprawując mandat deputowanego nieprzerwanie do 2011. Dodatkowo, od 1982 do 1983 oraz od 1991 do 1992 pełnił funkcję burmistrza Galway[3][4].
Dwukrotnie, od stycznia 1993 do listopada 1994 oraz od grudnia 1994 do czerwca 1997, zajmował stanowisko ministra sztuki, kultury i Gaeltachtu, najpierw w rządzie Alberta Reynoldsa, a następnie rządzie Johna Brutona, w których Partia Pracy odgrywała rolę koalicjanta[4]. Jako minister doprowadził do powstania irlandzkojęzycznej telewizji TG4, powołania na nowo państwowego instytutu filmowego (Irish Film Board) oraz usunięcia kontrowersyjnych przepisów o cenzurze z ustawy medialnej. Doprowadził również do rewitalizacji szlaków wodnych, w tym połączenia Wielkiego Kanału z Royal Canal[2].
Na arenie międzynarodowej Higgins działał na rzecz praw człowieka i rozwoju w takich krajach, jak Nikaragua, Salwador,Kambodża, Irak, Somalia, Peru, Sahara Zachodnia, Timor Wschodni oraz Chile. W 1992 został odznaczony Seán MacBride Peace Prize przez Międzynarodowe Stałe Biuro Pokoju[2][5].
We wrześniu 2010 ogłosił zamiar ubiegania się o nominację Partii Pracy w najbliższych wyborach prezydenckich[6]. Już w 1997 był wymieniany jako jeden z potencjalnych kandydatów na to stanowisko. Podobnie jak w 2004, jednak wówczas Partia Pracy nie wysunęła własnego kandydata[1]. W czerwcu 2011 został oficjalnie wybrany kandydatem Partii Pracy w wyborach prezydenckich w październiku 2011[7].
W wyborach 27 października 2011 zajął pierwsze miejsce, zdobywając 39,6% głosów poparcia (701 tys. głosów) w pierwszej turze liczenia głosów. Jego najbliższy rywal, Seán Gallagher uzyskał 28,5% głosów poparcia (505 tys.). W ostatniej turze liczenia głosów Higginsa poparło 61,6% głosujących (1,007 mln głosów), a Gallaghera 38,4% głosujących (628 tys.)[8]. Urząd prezydenta objął 11 listopada 2011. Na stanowisku zastąpił Mary McAleese, zajmującą je od 1997[9].
Michael D. Higgins urodził się w 1941 w Limerick. Jego ojciec pracował w barze w Charleville; brał udział w wojnie o niepodległość, wskutek czego utracił pracę i zmuszony był zmienić miejsce zamieszkania, osiedlając się wraz z rodziną wLimerick. Z powodu pogorszenia się jego stanu zdrowia (co było związane z nadużywaniem alkoholu), a w związku z tym również sytuacji materialnej, rodzina oddała 5-letniego Michaela D. Higginsa i jego 4-letniego brata na wychowanie do ciotki i wuja mieszkających w Newmarket-on-Fergus w hrabstwie Clare[1].
W poszukiwaniu pracy przeniósł się do Galway, podjął ją w firmie energetycznej Electricity Supply Board. W wolnym czasie pisał poezję. Przez działalność w Legionie Maryi poznał Redmonda Corbetta, który zdecydował się na udzielenie mu pożyczki w wysokości 200 funtów na podjęcie studiów. Dzięki temu, w wieku 20 lat, rozpoczął naukę na National University of Ireland w Galway. W trakcie studiów zdobył stypendium, a także był przewodniczącym rady studenckiej. Poznał w tym czasie Sabinę Coyne, z zawodu aktorkę teatralną, z którą wstąpił w związek małżeński i ma czworo dzieci[1][2].
Kariera polityczna
W czasie studiów na National University of Ireland pełnił funkcję przewodniczącego młodzieżówki Fianna Fáil, jednak wkrótce potem zmienił przynależność partyjną i wstąpił do Partii Pracy[1]. Z jej ramienia w wyborach parlamentarnych w 1969 i 1973 bezskutecznie ubiegał się o mandat deputowanego. W latach 1973-1977, z nominacji premiera Liama Cosgrave'a, sprawował mandat senatora. W wyborach w 1977 ponownie nie dostał się do parlamentu. Dopiero w wyborach parlamentarnych w 1981 uzyskał po raz pierwszy mandat deputowanego do Dáil Éireann z okręgu Galway West, jednak we wcześniejszych wyborach w listopadzie 1982 nie uzyskał reelekcji na tym stanowisku. W 1983, jako kandydat Nationial University of Ireland, zasiadł raz jeszcze w senacie. W 1979 oraz w 1984 bez powodzenia brał udział w wyborach do Parlamentu Europejskiego[3][4].
W 1987 po raz drugi dostał się w skład Dáil Éireann i od tamtego czasu uzyskiwał reelekcję w każdych kolejnych wyborach (w 1989, 1992, 1997, 2002 i w 2007), sprawując mandat deputowanego nieprzerwanie do 2011. Dodatkowo, od 1982 do 1983 oraz od 1991 do 1992 pełnił funkcję burmistrza Galway[3][4].
Dwukrotnie, od stycznia 1993 do listopada 1994 oraz od grudnia 1994 do czerwca 1997, zajmował stanowisko ministra sztuki, kultury i Gaeltachtu, najpierw w rządzie Alberta Reynoldsa, a następnie rządzie Johna Brutona, w których Partia Pracy odgrywała rolę koalicjanta[4]. Jako minister doprowadził do powstania irlandzkojęzycznej telewizji TG4, powołania na nowo państwowego instytutu filmowego (Irish Film Board) oraz usunięcia kontrowersyjnych przepisów o cenzurze z ustawy medialnej. Doprowadził również do rewitalizacji szlaków wodnych, w tym połączenia Wielkiego Kanału z Royal Canal[2].
Na arenie międzynarodowej Higgins działał na rzecz praw człowieka i rozwoju w takich krajach, jak Nikaragua, Salwador,Kambodża, Irak, Somalia, Peru, Sahara Zachodnia, Timor Wschodni oraz Chile. W 1992 został odznaczony Seán MacBride Peace Prize przez Międzynarodowe Stałe Biuro Pokoju[2][5].
We wrześniu 2010 ogłosił zamiar ubiegania się o nominację Partii Pracy w najbliższych wyborach prezydenckich[6]. Już w 1997 był wymieniany jako jeden z potencjalnych kandydatów na to stanowisko. Podobnie jak w 2004, jednak wówczas Partia Pracy nie wysunęła własnego kandydata[1]. W czerwcu 2011 został oficjalnie wybrany kandydatem Partii Pracy w wyborach prezydenckich w październiku 2011[7].
W wyborach 27 października 2011 zajął pierwsze miejsce, zdobywając 39,6% głosów poparcia (701 tys. głosów) w pierwszej turze liczenia głosów. Jego najbliższy rywal, Seán Gallagher uzyskał 28,5% głosów poparcia (505 tys.). W ostatniej turze liczenia głosów Higginsa poparło 61,6% głosujących (1,007 mln głosów), a Gallaghera 38,4% głosujących (628 tys.)[8]. Urząd prezydenta objął 11 listopada 2011. Na stanowisku zastąpił Mary McAleese, zajmującą je od 1997[9].